کد مطلب:29436 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:98
آن گاه، مَركبش را رو به قبله می كرد و دست های خود را سوی آسمان می گرفت و می گفت:«بار خدایا! به سوی تو گام ها حركت كرد، دل ها كِشانده شد، دست ها بلند گردید، و دیده ها دوخته شد. از غیبت پیامبرمان و فراوانی دشمنانمان و از هم گسستگی خواسته هایمان به تو شكایت می آوریم. "رَبَّنَا افْتَحْ بَیْنَنَا وَبَیْنَ قَوْمِنَا بِالْحَقِّ وَأَنتَ خَیْرُ الْفَتِحِینَ؛[2] پروردگار ما! بین ما و بین قوم ما به حق، گشایش نما كه تو بهترینِ گشایشگرانی". به بركت خدا حركت كنید».[3].
4509. وقعة صِفّین - به نقل از سلّام بن سُوَید -:علی علیه السلام هرگاه اراده می كرد به جنگ برود، روی مَركبش می نشست و می گفت:«سپاس، خدای را برای نعمت هایش بر ما و برای بخشش بزرگش. "سُبْحَنَ الَّذِی سَخَّرَ لَنَا هَذَا وَ مَا كُنَّا لَهُ و مُقْرِنِینَ * وَ إِنَّآ إِلَی رَبِّنَا لَمُنقَلِبُونَ؛[1] پاك است كسی كه این را برای ما رام كرد، و[ گرنه] ما را یارای [ رام كردن] ساختن آن نبود، و به راستی كه ما به سوی پروردگارمان باز خواهیم گشت».